Zwanger zijn.

Zwanger zijn vond ik zalig!

Het eerste trimester heb ik weliswaar geleefd op Paravita crackers en rauwe wortels tot laat in de namiddag.
Daarna kon ik zonder problemen een warme maaltijd en dessert binnen werken zonder enig probleem.
Toch gek hoe zo’n zwanger lichaam in elkaar zit.

Het tweede trimester kon ik de wereld aan.
En bevocht ik deze ook…
Want in deze wereld moest ik wel mijn zoon neerzetten!

Het derde trimester was iets lastiger. De buik begint uit te dikken, ledematen zwellen lichtjes op. Ik kon nog maar op 1 zijde liggen zonder protest van ukkepuk en dingen oprapen ging niet meer van een leien dakje - Je zou ervan versteld staan wat je allemaal kunt grijpen met je tenen!
Een trucje dat ik nu nog vaak toepas.
Stil zitten deed ik zelden. Er moest nog zoveel gedaan worden (nestdrang aarrggh!) en ik moest en zou blijven werken tot aan mijn bevalling.
Dat is nu eenmaal het lot als je zelfstandige bent.

Maar ik vond het ook het meest speciale trimester van de 3.
De band met mijn zoontje werd toen echt hecht, al kon ik hem wel eens vervloeken als hij een strategische schop in de blaas, of later, ribben plaatste.
Vreemde mensen glimlachen naar je, of kijken je veelbetekenend aan..
Familie en vrienden zijn bezorgd en behulpzaam maar kijken even hard uit naar dé grote dag als jijzelf.
En het lief deed zo goed als alles voor mij!

Ikzelf maakte me amper zorgen, het zou wel allemaal vanzelf lopen.
Zoveel vrouwen in de wereld die me dit al vooraf gedaan hadden.

Tot de bevalling...
De start van de wildste rit in de rollercoaster van mijn (en ons) leven.

Leander's ontstaan.

Leander is een ICSI-baby.
Dit werd vroeger nogal eens ‘proefbuisbaby’ genoemd.

Voor zij die niet weten wat ICSI is, de uitleg ervan vind je hier: Wikipedia
Al is de uitleg naar mijn mening niet volledig. Véél goede zwemmertjes, geen doorgang. Maar bon.

Dat we dit pad moesten volgen, wilden we ooit voor een nageslacht zorgen, was van het prille begin van onze relatie al duidelijk.
In de oertijd zou ik mijn partner waarschijnlijk neer geknuppeld hebben en op zoek gegaan zijn naar een mannetje dat me wel kon bezwangeren, maar het hart speelde in dit geval ook een rol.

En het waren immers zorgen voor morgen.

Na een jaar lang een lange afstandsrelatie te hebben en dat overleefd te hebben,
enkele jaren op een appartement te wonen en dat overleefd te hebben,
een huis gebouwd hebben en ook dat overleefd te hebben, was ik, na toch nog veel twijfelen (wie wil er nu een kind in deze rotte wereld zetten), op mijn 30^ste er klaar voor om Moeder te worden.
De details van het hele proces ga ik jullie besparen, daar zijn fora en blogs van vol geschreven, maar geweldig en romantisch was het geenszins.

Al heb ik daar wel een poging toe gedaan door samen met mijn lief bij kaarslicht een spuitje hormonen in mijn buik te zetten. Zelfs de sadomasochist in mezelf vond dit niet leuk dus heb het de keren erna maar gewoon heel klinisch rechttoe rechtaan gedaan.

Om een lang verhaal kort te maken:
Na 12 dagen spuiten voelde ik me zo’n volgestouwde kalkoen dat ik in mijn bloot gat een rondedansje in de praktijk van de gyn heb gedaan toen hij de verlossende woorden: “Miss Ellen, your eggs are ready to be picked (of toch iets in die trant)”, sprak. Heb ik de meeste venijnige spuit ooit in mijn lijf gehad, dan nog door mezelf gezet. Zijn mijn eitjes geplukt, bevrucht en is er eentje terug geplaatst. Heb ik de meest freaky innesteling in de geschiedenis meegemaakt en was ik zwanger.

Van de eerste keer.

How lucky was I!

Pré-moederschap

Voordat ik startte aan het avontuur om zwanger te worden (het was een avontuur maar daar later meer over) had ik zo mijn eigen opvattingen over het moederschap:

Ik zou zeker en vast geen mama-mama worden – Ben ik ook niet.

Omdat ik zelfstandige ben met een eigen tekenbureautje zou mijn kind zich maar moeten aanpassen aan mijn ritme – Yeah right!

Mijn kind zou zeker niet mogen schreeuwen en tieren en moeilijk doen, kortom de etter uithangen, op alle plaatsen die niet tot thuis behoren. Anders zou ik hem dat wel eens snel duidelijk maken! – Wat een illusie!

En ik zou zeker geen mama worden die al die mamaclichés rondbazuint. Hoe vaak heb ik met mijn ogen gerold als er weer eens eentje uit een mamamond gerold kwam. – Mijn zwangere zus is het schoonste bewijs dat ik me aan dit voornemen niet heb kunnen houden. Die meeste clichés zijn nu eenmaal waar.

Wat was ik onwetend.

Doodgewone dingen

Blijkbaar bestaan de befaamde stokjes op blogs nog steeds! Al weet ik niet of ze dit zo nog noemen daar ik er al zo lang uit ben..
Anyway!
Deze vond ik op Kelly's blog Tales from the crib.
En het leek me leuk om ook eens op te lijsten wat mijn hart doet zingen!
Bij deze:

• Als de zon schijnt, het boven 10°C is, de vogeltjes fluiten en je ruikt dat de lente in aantocht is. DAT moment!
• Op weg zijn met de wagen en net dat nummer op dat perfecte moment horen. Alsof alles op zijn plaats valt.
• Meezingen/-kwelen, drummen, luchtgitaren, hoofdschudden, enz. op dat, of andere goeie, nummer(s).
• Dansen in de living met mijn zoontje Leander.
• Het eerste Melone-ijsje van het jaar!
• Zomeravonden waar geen eind aan komen.
• Een herfstwandeling.
• De schaterlach van Leander.
• Glimlachen en een glimlach terug krijgen van iemand die je niet kent.
• Het moment dat je beseft dat iets af is waar je hard aan gewerkt hebt.
• Met een tijdschrift of boek in de zetel liggen zonder gestoord te worden.
• Iets ontwerpen en dan denken van 'Damn, ik ben goed!' (Gebeurt zelden)
• Kijken naar Game of Thrones, Spartacus, Orange is the new black, Gossip girl, enz.
• Iets megalekker eten, al heb ik het zelf gekookt of op restaurant.
• Een vakantie/citytrip boeken.
• Het vooruizicht daarvan.
• Vriendelijke en gelukkige mensen.
• Het gevoel dat je hebt nadat je heel diep bent gegaan.
• Als de postbode aanbelt met een pakje in zijn handen.
• Kijken naar "The sweetest thing" met vriendinnen.
• Kijken naar "So you think you can dance" en verwonderd zijn van het danstalent van de deelnemers.
• Stappen op hoge hakken.

F*ck schijnheiligheid

Dan post je dit op je facebookpagina:

"F*ck schijnheiligheid:
Mijn kleinde kadée Leander van 2 jaar en 8 maanden heeft ons vandaag weer maar eens het bloed van onder de nagels gehaald, nu in een taverne. Alle opvoedkundige trucs boven gehaald, die dan ook nog durven zeggen: blijf kalm.. (AS IF!!) Om dan tot de conclusie te komen dat hij volop in de peuterpubertijd zit (nog tot ongeveer zijn 4 jaar ), een drastische verandering in zijn leven door maakt (school) en hij dus af en toe/regelmatig moet ventileren = de etter moet uithangen. Meestal op een plaats waar het schaamrood op je kaken komt te staan.

F*ck ouders die zeggen dat hun kind altijd braaf is (wie gelooft dat?!)
F*ck mensen die zeggen: "Moest dat mijne kleine zijn, zou ik dat doen."
F*ck de maatschappij die ons vanalles opdringt en direct overal stempels wil op drukken.
Het moeder-/ouderschap is niet altijd simpel, geweldig, mooi, makkelijk.
Het is verdorie knokken!

En neen, ik ga geen "maar wat je ervoor terug krijgt, maak alles goed" eraan toevoegen om al het bovenstaande de minimaliseren.

F*ck schijnheiligheid.
Ik doe daar niet meer aan mee."

En krijg je daar tig reacties op van vrienden!
Blijkbaar ben ik niet de enige..
Natuurlijk ben ik niet de enige!
Maar het doet wel deugd om eens te 'horen' dat ik niet de enige ben die zich eraan ergert.
Aan hun eigen kroost.
Aan het ouderschap.
Aan de maatschappij die een perfect plaatje wil ophangen.

Daarom deze blog.
Echte momenten.
Zonder naar bloemetjes geurende waas.

Voor mijn zoon.

Leander

Mijn zoon.
Mijn vlees en bloed.
Mijn alles.

Mijn kleine etter.