Leander is een ICSI-baby.
Dit werd vroeger nogal eens ‘proefbuisbaby’ genoemd.
Voor zij die niet weten wat ICSI is, de uitleg ervan vind je hier: Wikipedia
Al is de uitleg naar mijn mening niet volledig. Véél goede zwemmertjes, geen doorgang. Maar bon.
Dat we dit pad moesten volgen, wilden we ooit voor een nageslacht zorgen, was van het prille begin van onze relatie al duidelijk.
In de oertijd zou ik mijn partner waarschijnlijk neer geknuppeld hebben en op zoek gegaan zijn naar een mannetje dat me wel kon bezwangeren, maar het hart speelde in dit geval ook een rol.
En het waren immers zorgen voor morgen.
Na een jaar lang een lange afstandsrelatie te hebben en dat overleefd te hebben,
enkele jaren op een appartement te wonen en dat overleefd te hebben,
een huis gebouwd hebben en ook dat overleefd te hebben, was ik, na toch nog veel twijfelen (wie wil er nu een kind in deze rotte wereld zetten), op mijn 30ste er klaar voor om Moeder te worden.
De details van het hele proces ga ik jullie besparen, daar zijn fora en blogs van vol geschreven, maar geweldig en romantisch was het geenszins.
Al heb ik daar wel een poging toe gedaan door samen met mijn lief bij kaarslicht een spuitje hormonen in mijn buik te zetten. Zelfs de sadomasochist in mezelf vond dit niet leuk dus heb het de keren erna maar gewoon heel klinisch rechttoe rechtaan gedaan.
Om een lang verhaal kort te maken:
Na 12 dagen spuiten voelde ik me zo’n volgestouwde kalkoen dat ik in mijn bloot gat een rondedansje in de praktijk van de gyn heb gedaan toen hij de verlossende woorden: “Miss Ellen, your eggs are ready to be picked (of toch iets in die trant)”, sprak. Heb ik de meeste venijnige spuit ooit in mijn lijf gehad, dan nog door mezelf gezet. Zijn mijn eitjes geplukt, bevrucht en is er eentje terug geplaatst. Heb ik de meest freaky innesteling in de geschiedenis meegemaakt en was ik zwanger.
Van de eerste keer.
How lucky was I!
Dit werd vroeger nogal eens ‘proefbuisbaby’ genoemd.
Voor zij die niet weten wat ICSI is, de uitleg ervan vind je hier: Wikipedia
Al is de uitleg naar mijn mening niet volledig. Véél goede zwemmertjes, geen doorgang. Maar bon.
Dat we dit pad moesten volgen, wilden we ooit voor een nageslacht zorgen, was van het prille begin van onze relatie al duidelijk.
In de oertijd zou ik mijn partner waarschijnlijk neer geknuppeld hebben en op zoek gegaan zijn naar een mannetje dat me wel kon bezwangeren, maar het hart speelde in dit geval ook een rol.
En het waren immers zorgen voor morgen.
Na een jaar lang een lange afstandsrelatie te hebben en dat overleefd te hebben,
enkele jaren op een appartement te wonen en dat overleefd te hebben,
een huis gebouwd hebben en ook dat overleefd te hebben, was ik, na toch nog veel twijfelen (wie wil er nu een kind in deze rotte wereld zetten), op mijn 30ste er klaar voor om Moeder te worden.
De details van het hele proces ga ik jullie besparen, daar zijn fora en blogs van vol geschreven, maar geweldig en romantisch was het geenszins.
Al heb ik daar wel een poging toe gedaan door samen met mijn lief bij kaarslicht een spuitje hormonen in mijn buik te zetten. Zelfs de sadomasochist in mezelf vond dit niet leuk dus heb het de keren erna maar gewoon heel klinisch rechttoe rechtaan gedaan.
Om een lang verhaal kort te maken:
Na 12 dagen spuiten voelde ik me zo’n volgestouwde kalkoen dat ik in mijn bloot gat een rondedansje in de praktijk van de gyn heb gedaan toen hij de verlossende woorden: “Miss Ellen, your eggs are ready to be picked (of toch iets in die trant)”, sprak. Heb ik de meeste venijnige spuit ooit in mijn lijf gehad, dan nog door mezelf gezet. Zijn mijn eitjes geplukt, bevrucht en is er eentje terug geplaatst. Heb ik de meest freaky innesteling in de geschiedenis meegemaakt en was ik zwanger.
Van de eerste keer.
How lucky was I!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten