Zwanger zijn.

Zwanger zijn vond ik zalig!

Het eerste trimester heb ik weliswaar geleefd op Paravita crackers en rauwe wortels tot laat in de namiddag.
Daarna kon ik zonder problemen een warme maaltijd en dessert binnen werken zonder enig probleem.
Toch gek hoe zo’n zwanger lichaam in elkaar zit.

Het tweede trimester kon ik de wereld aan.
En bevocht ik deze ook…
Want in deze wereld moest ik wel mijn zoon neerzetten!

Het derde trimester was iets lastiger. De buik begint uit te dikken, ledematen zwellen lichtjes op. Ik kon nog maar op 1 zijde liggen zonder protest van ukkepuk en dingen oprapen ging niet meer van een leien dakje - Je zou ervan versteld staan wat je allemaal kunt grijpen met je tenen!
Een trucje dat ik nu nog vaak toepas.
Stil zitten deed ik zelden. Er moest nog zoveel gedaan worden (nestdrang aarrggh!) en ik moest en zou blijven werken tot aan mijn bevalling.
Dat is nu eenmaal het lot als je zelfstandige bent.

Maar ik vond het ook het meest speciale trimester van de 3.
De band met mijn zoontje werd toen echt hecht, al kon ik hem wel eens vervloeken als hij een strategische schop in de blaas, of later, ribben plaatste.
Vreemde mensen glimlachen naar je, of kijken je veelbetekenend aan..
Familie en vrienden zijn bezorgd en behulpzaam maar kijken even hard uit naar dé grote dag als jijzelf.
En het lief deed zo goed als alles voor mij!

Ikzelf maakte me amper zorgen, het zou wel allemaal vanzelf lopen.
Zoveel vrouwen in de wereld die me dit al vooraf gedaan hadden.

Tot de bevalling...
De start van de wildste rit in de rollercoaster van mijn (en ons) leven.