De geboorte van Leander

Ik moet toegeven dat het mij niet makkelijk af gaat, dit neertypen.
Ik weet dat ik dit niet moet, niemand houdt een geweer tegen mijn hoofd, maar ik wil het wel.
Want het is nog steeds het begin van het mooiste geschenk in mijn leven, ook al waren het de meest heftige weken in ons leven.
Misschien draagt het bij tot de verwerking van mijn verdriet.
Dat stilaan slijt maar zijn plaats nog niet heeft gevonden.

Zaterdagnacht 12 mei 2012 zijn de weeën stilaan gestart. Rond 06:30 zijn we op gestaan, heb ik me op mijn gemak gedoucht, ontbeten, mijn valies klaar gezet. Rond 08:30 begon ik een heel onrustig gevoel te krijgen en konden we niet snel genoeg in de auto zitten richting het ziekenhuis.
Om 9:30 lag ik aan de monitor.
1cm ontsluiting.
Dit kon nog lang duren.
Had ik me zorgen om niks gemaakt?
De monitor gaf bij iedere wee een flatline van de hartslag van Leander. Ze dachten eerst dat het aan de monitor lag omdat deze al eerder ‘mankementjes’ had vertoond.
Na 3 weeën had de vroedvrouw door dat het daaraan niet lag..
Je kon duidelijk horen dat zijn hartslag stilletjes terug op gang kwam naarmate de wee wegebde.
Mijn bloeddruk was alles behalve in orde, zorgwekkend.
Toen is het heel snel gegaan.
De vroedvrouw deed dit heel discreet. Ze ging naar buiten om met de gynaecoloog van wacht te bellen, kwam rustig binnen, zei dat het een keizersnede zou worden.
Ik vroeg of ik nog eventjes naar het toilet mocht (met in gedachten de epidurale die mijn volledig onderstel zou lamleggen, alsook sluitspieren..)
Ik had nog geen idee van de ernst van de zaak.

Ik kreeg een spuit om mijn weeën stil te leggen, alle andere voorbereidingen werden in een hels tempo uitgevoerd. Formaliteiten werden onderweg naar de operatiekamer in orde gebracht.
Maar de vroedvrouw bleef de kalmte zelve. Waardoor ik dat ook bleef.

Eeuwige dankbaarheid aan vroedvrouwen die ten allen tijde kalm kunnen blijven!

Om 11:13 is Leander geboren via een spoedkeizersnede.
2050 gram
44cm groot
Dysmatuur.
Hij weende niet onmiddellijk waardoor zowel de papa als ik onze adem inhielden. Ze moesten eerst zijn longen vrijmaken. Rochelende geluiden. Ik zag dit allemaal van op de operatietafel gebeuren, ondersteboven, omdat het achter mij gebeurde. Dit voelde aan alsof het minuten lang duurde.
Dan de eerste kreet en de opluchting die daarop volgt.
Ze hebben even zijn gezicht kort bij het mijne gebracht, waardoor ik hem kon zien, onze zoon.
Daarna hebben ze hem in de couveuse gelegd en verdween hij, samen met de papa, uit de operatiekamer.

Het dichtmaken van mijn buik was geen lachertje. Het samentrekken van de spieren was alsof er langs 2 kanten paarden aan het trekken waren. Dichtsleuren. Ik kan het niet goed benoemen.
Ik weet niet of ik onbewust mijn focus daarop gelegd heb om de voorgaande ‘schok’ te compenseren, maar ik heb alles gevoeld. Het deed geen pijn, maar het was wel verschrikkelijk. Ik weet dat ik een shot heb gekregen omdat ik wegzakte. Ik weet dat ik enkele keren op de klok heb gekeken van “Hoe lang moet ik dit nog doorstaan?”
Dat de tranen over mijn wangen liepen.
Ik weet niet wat het is om ‘normaal’ te bevallen, maar zou ik het opnieuw mogen doen, teken ik onmiddellijk daar voor.

In de uitslaapkamer kreeg ik een warmteblazer onder mijn deken gestoken. Maar ik rilde als een blad in de wind.
Een half uur later werd een uur later.
Een uur later werd anderhalf uur later.
Ik bleef rillen.
En speculeren.
Ik wist niet wat er van Leander was. Was hij in orde? Hij woog maar 2050 gram. Wat zijn de gevolgen? Moet hij lang in de couveuse? Is überhaupt ok? Had hij 10 vingers en 10 tenen? Want dat heb ik niet kunnen zien.
Waarom komt niemand mij halen?
Ik wil naar mijn zoon!
Ik wil naar mijn partner!

Toen ging eindelijk de deur open en daar stond Dave. Zijn gezicht was een mengeling van geluk, opluchting en zorgen. Hij zei dat ze mij vergeten waren omdat ze met Leander bezig waren. Dat hij zo ongerust was om mij.
De verdere uitleg kan ik me niet meer herinneren. Ik heb vragen gesteld maar weet het antwoord niet meer.
Ze hebben mij naar neonatologie gerold en mijn bed langs Leander zijn couveuse gezet.

Hij zag er zo mooi uit, ondanks de kabels en pleisters.
En zo rustig.

Ik werd warm vanbinnen.
En rustig.

Dit was, en is, onze zoon.
Leander.
Sterk als een leeuw.