Omdat het gisteren Internationale Vrouwendag was (maar het weer te mooi was om
me aan het schrijven te zetten) wil ik toch even mijn beste vriendinnen, stuk
voor stuk straffe madammen, in de picture zetten.
Ze zijn allemaal verweven in het leven van Leander dus verdienen zeker een plaats op zijn blog.
In de loop der jaren zijn er vriendinnen gekomen en vriendinnen gegaan. Maar eentje is al sinds de dag dat ze geboren is mijn partner in crime.
Joni.
Tanti voor Leander.
Eigenlijk is ze mijn nicht langs mama’s kant maar we zijn altijd 2 handen op 1 buik geweest.
Als kleuter speelden we samen, als tieners en begin-twintigers gingen we samen het beest uithangen in één of ander café, discotheek of op een fuif.
Anekdotes, anekdotes…
Cinemake, urenlange shopsessies, op vakantie gaan.. We did it all!
Waar zij was, was ik. En andersom.
We hebben zelfs lieven gedeeld!
Maar niet tegelijk natuurlijk!
Momenteel is ze mijn partner in crime in het mama zijn. Haar dochter, ons petekind *blinkblink*, is 2 jaar ouder en met enig welke vraag in het moederschap kan ik bij haar terecht.
Onzekerheden, frustraties, ze begrijpt het als geen ander.
We gaan nog steeds shoppen, naar de film, naar de sauna, uiteten, met de kindjes naar de speeltuin, enz.
En babbelen nog steeds uren aan een stuk over zowel luchtige als diepgaande onderwerpen.
Only death shall do us part.
Zij is mijn tweede zus.
Via Joni heb ik zo'n 12 jaar geleden Noémi leren kennen.
Tanti Nono voor Leander.
Noé is mijn vrouwelijke soulmate. Ze weet alles van mij, kent mijn diepste en donkerste gedachten en aanvaardt zonder verpinken mijn zotte en vooral klunzige kant.
We hebben allebei een hoekje af en dat vergt niet meer uitleg.
We moeten elkaar maar aankijken en begrijpen wat we bedoelen.
Hetgeen soms in groep wel eens kan leiden tot reacties als: “Waarom lachen jullie?”
We zijn beide van die persoontjes die muren optrekken en ons harder en groter voordoen dan we zijn maar hebben de kleinste hartjes.
We kijken recht door die muurtjes heen, kunnen elkaar niks wijsmaken. Zij zet mij op tijd en stond op mijn plaats en ik haar. Confrontatie gaan we niet uit de weg.
Ze kent zowel mijn ziel als mijn lichaam als geen andere vrouw.
Dat laatste in de vorm van meeëters uit mijn gezicht duwen (gezichtsbehandeling), aan mijn tenen frunniken (voetreflex), zuigvlekken op mijn rug zetten (cupping), mijn kuiten massacreren (massage), mij in onmogelijke bochten laten wringen (ashtanga yoga), enz.
Toch even ter verduidelijking...
We zijn ook partners in crime in het ondernemerschap. Daar waar ik indertijd gesprongen ben om een eigen tekenbureautje op te starten en nu volop ook aan het timmeren ben aan een carrière als juweelontwerper/goudsmid heeft zij onlangs de diepe sprong gemaakt om een eigen yogaschool op te starten, samen met haar vriend. Ondanks alle onzekerheid dat erbij kwam kijken, is ze vol voor haar droom gegaan. En daar hebben we elkaar altijd in gepusht en gesteund.
Ik ben ZOOO trots op haar!
Straffe madam pur sang!
Love you to the moon and back, babe.
Mijn zus Nikita.
Metie voor Leander.
Velen zullen zeggen dat dat voor de hand liggend is, je eigen zus.
Maar OMG wat hebben we elkaar gehaat.
Zwaar uitgedrukt natuurlijk.
We zijn pas stilletjes aan naar elkaar toe beginnen groeien toen zij 20, en ik 25, was.
Als kind was ik een plantrekker en zij een aandachtstrekker. Sorry zus...
Ze was zo clever om bepaalde situaties naar haar hand te zetten.
Straffen kon je haar amper: “Oh, ik moet in de hoek? Geen probleem.” “Oh, ik mag uit de hoek? Ik blijf nog even zitten.”
Waar ik vroeger door weer en wind met de fiets naar school ging, kreeg zij het klaar om mama haar naar school te laten rijden: “Als ik door een windvlaag onder een auto kom, is het allemaal uw schuld.”
Als 5-jarige stelde ze zich al vragen of dat wel klopt van Sinterklaas die door de schouw kruipt. “Dat kan toch niet??”
Over blaadjes mocht mama niet rijden want dat waren levende organismen.
Een boek kan ik erover schrijven.
Nogmaals sorry zus..
En ik herken zoveel van haar terug in Leander…
Maar naarmate we ouder, slimmer en wijzer werden, zijn we beginnen beseffen dat we meer gemeen hebben dan we eerst dachten.
We zijn elkaars steun en toeverlaat geworden. Op heel veel vlakken hebben we eenzelfde standpunt, dezelfde gedachten en theorieën en op andere vlakken dan weer niet, maar aanvaarden we het van elkaar.
Ook zij kijkt recht door mijn masker heen. Door de verbondenheid die we hebben, voelen we soms dingen aan van op kilometers afstand.
We hebben nu een connectie die ik met geen andere connectie kan vergelijken.
Echte zusterliefde!
En in april word ik metie van haar en haar vriends’ zoontje.
Ik popel een oog uit!
En dan is er mijn mama.
Moeke voor Leander.
Mijn mama was 17 toen ze zwanger werd van mij. Ik ben een ‘accidentje’.
Haar fleur-van-hare-fladder was al voorbij nog voor het kon starten.
Maar nooit, NOOIT, heeft ze laten blijken dat ik iets heb afgenomen van haar.
Ze is er altijd voor mij en mijn zus geweest. Ook in de momenten dat ze minder gelukkig was.
Ze is erin moeten groeien maar sinds haar scheiding van onze papa heeft ze altijd gevochten voor haar eigen geluk. Met vallen en opstaan maar ze kan zichzelf nooit verwijten dat ze niet gebleven is in een situatie waar ze zich niet goed in voelde.
Zowel zij als papa hebben ons veel zelfstandigheid bij gebracht. Dat we moeten werken voor ons geld en dat dromen niet vanzelf uitkomen. Maar wat ik vooral van haar heb geleerd is dat ik nooit tevreden moet zijn met middelmatig. Dat ik altijd moet blijven gaan en vechten voor mijn eigen geluk.
Dat als ik iets wil, ik het ook zal krijgen, vroeg of laat.
Als ik ervoor vecht.
Vallen, opstaan, stof afkloppen en weer verder gaan.
Ze heeft niet altijd de juiste keuzes gemaakt (waar mijn zus en ik dus wel veel uit geleerd hebben) maar ik kijk verdorie naar haar op van hier tot in de oneindigheid.
Supermama en supermoeke!
En dan zijn er nog al mijn andere vriendinnen: Els, Valerie, Romina, Fanny, Julie en Isabel.
Sommigen zie ik 1 keer in de 4 maanden (of langer: sorry Els!), anderen dan weer bijna iedere week.
Maar ze allemaal belangrijk in mijn leven.
Ze vullen gaatjes in mijn hart. Zijn onderdeeltjes van mijn geluksgevoel.
Ik zou niet zonder ze kunnen.
Vrouwen naar mijn hart, vrouwen in mijn hart.
Ze zijn allemaal verweven in het leven van Leander dus verdienen zeker een plaats op zijn blog.
In de loop der jaren zijn er vriendinnen gekomen en vriendinnen gegaan. Maar eentje is al sinds de dag dat ze geboren is mijn partner in crime.
Joni.
Tanti voor Leander.
Eigenlijk is ze mijn nicht langs mama’s kant maar we zijn altijd 2 handen op 1 buik geweest.
Als kleuter speelden we samen, als tieners en begin-twintigers gingen we samen het beest uithangen in één of ander café, discotheek of op een fuif.
Anekdotes, anekdotes…
Cinemake, urenlange shopsessies, op vakantie gaan.. We did it all!
Waar zij was, was ik. En andersom.
We hebben zelfs lieven gedeeld!
Maar niet tegelijk natuurlijk!
Momenteel is ze mijn partner in crime in het mama zijn. Haar dochter, ons petekind *blinkblink*, is 2 jaar ouder en met enig welke vraag in het moederschap kan ik bij haar terecht.
Onzekerheden, frustraties, ze begrijpt het als geen ander.
We gaan nog steeds shoppen, naar de film, naar de sauna, uiteten, met de kindjes naar de speeltuin, enz.
En babbelen nog steeds uren aan een stuk over zowel luchtige als diepgaande onderwerpen.
Only death shall do us part.
Zij is mijn tweede zus.
Via Joni heb ik zo'n 12 jaar geleden Noémi leren kennen.
Tanti Nono voor Leander.
Noé is mijn vrouwelijke soulmate. Ze weet alles van mij, kent mijn diepste en donkerste gedachten en aanvaardt zonder verpinken mijn zotte en vooral klunzige kant.
We hebben allebei een hoekje af en dat vergt niet meer uitleg.
We moeten elkaar maar aankijken en begrijpen wat we bedoelen.
Hetgeen soms in groep wel eens kan leiden tot reacties als: “Waarom lachen jullie?”
We zijn beide van die persoontjes die muren optrekken en ons harder en groter voordoen dan we zijn maar hebben de kleinste hartjes.
We kijken recht door die muurtjes heen, kunnen elkaar niks wijsmaken. Zij zet mij op tijd en stond op mijn plaats en ik haar. Confrontatie gaan we niet uit de weg.
Ze kent zowel mijn ziel als mijn lichaam als geen andere vrouw.
Dat laatste in de vorm van meeëters uit mijn gezicht duwen (gezichtsbehandeling), aan mijn tenen frunniken (voetreflex), zuigvlekken op mijn rug zetten (cupping), mijn kuiten massacreren (massage), mij in onmogelijke bochten laten wringen (ashtanga yoga), enz.
Toch even ter verduidelijking...
We zijn ook partners in crime in het ondernemerschap. Daar waar ik indertijd gesprongen ben om een eigen tekenbureautje op te starten en nu volop ook aan het timmeren ben aan een carrière als juweelontwerper/goudsmid heeft zij onlangs de diepe sprong gemaakt om een eigen yogaschool op te starten, samen met haar vriend. Ondanks alle onzekerheid dat erbij kwam kijken, is ze vol voor haar droom gegaan. En daar hebben we elkaar altijd in gepusht en gesteund.
Ik ben ZOOO trots op haar!
Straffe madam pur sang!
Love you to the moon and back, babe.
Mijn zus Nikita.
Metie voor Leander.
Velen zullen zeggen dat dat voor de hand liggend is, je eigen zus.
Maar OMG wat hebben we elkaar gehaat.
Zwaar uitgedrukt natuurlijk.
We zijn pas stilletjes aan naar elkaar toe beginnen groeien toen zij 20, en ik 25, was.
Als kind was ik een plantrekker en zij een aandachtstrekker. Sorry zus...
Ze was zo clever om bepaalde situaties naar haar hand te zetten.
Straffen kon je haar amper: “Oh, ik moet in de hoek? Geen probleem.” “Oh, ik mag uit de hoek? Ik blijf nog even zitten.”
Waar ik vroeger door weer en wind met de fiets naar school ging, kreeg zij het klaar om mama haar naar school te laten rijden: “Als ik door een windvlaag onder een auto kom, is het allemaal uw schuld.”
Als 5-jarige stelde ze zich al vragen of dat wel klopt van Sinterklaas die door de schouw kruipt. “Dat kan toch niet??”
Over blaadjes mocht mama niet rijden want dat waren levende organismen.
Een boek kan ik erover schrijven.
Nogmaals sorry zus..
En ik herken zoveel van haar terug in Leander…
Maar naarmate we ouder, slimmer en wijzer werden, zijn we beginnen beseffen dat we meer gemeen hebben dan we eerst dachten.
We zijn elkaars steun en toeverlaat geworden. Op heel veel vlakken hebben we eenzelfde standpunt, dezelfde gedachten en theorieën en op andere vlakken dan weer niet, maar aanvaarden we het van elkaar.
Ook zij kijkt recht door mijn masker heen. Door de verbondenheid die we hebben, voelen we soms dingen aan van op kilometers afstand.
We hebben nu een connectie die ik met geen andere connectie kan vergelijken.
Echte zusterliefde!
En in april word ik metie van haar en haar vriends’ zoontje.
Ik popel een oog uit!
En dan is er mijn mama.
Moeke voor Leander.
Mijn mama was 17 toen ze zwanger werd van mij. Ik ben een ‘accidentje’.
Haar fleur-van-hare-fladder was al voorbij nog voor het kon starten.
Maar nooit, NOOIT, heeft ze laten blijken dat ik iets heb afgenomen van haar.
Ze is er altijd voor mij en mijn zus geweest. Ook in de momenten dat ze minder gelukkig was.
Ze is erin moeten groeien maar sinds haar scheiding van onze papa heeft ze altijd gevochten voor haar eigen geluk. Met vallen en opstaan maar ze kan zichzelf nooit verwijten dat ze niet gebleven is in een situatie waar ze zich niet goed in voelde.
Zowel zij als papa hebben ons veel zelfstandigheid bij gebracht. Dat we moeten werken voor ons geld en dat dromen niet vanzelf uitkomen. Maar wat ik vooral van haar heb geleerd is dat ik nooit tevreden moet zijn met middelmatig. Dat ik altijd moet blijven gaan en vechten voor mijn eigen geluk.
Dat als ik iets wil, ik het ook zal krijgen, vroeg of laat.
Als ik ervoor vecht.
Vallen, opstaan, stof afkloppen en weer verder gaan.
Ze heeft niet altijd de juiste keuzes gemaakt (waar mijn zus en ik dus wel veel uit geleerd hebben) maar ik kijk verdorie naar haar op van hier tot in de oneindigheid.
Supermama en supermoeke!
En dan zijn er nog al mijn andere vriendinnen: Els, Valerie, Romina, Fanny, Julie en Isabel.
Sommigen zie ik 1 keer in de 4 maanden (of langer: sorry Els!), anderen dan weer bijna iedere week.
Maar ze allemaal belangrijk in mijn leven.
Ze vullen gaatjes in mijn hart. Zijn onderdeeltjes van mijn geluksgevoel.
Ik zou niet zonder ze kunnen.
Vrouwen naar mijn hart, vrouwen in mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten