Voordat
ik startte aan het avontuur om zwanger te worden (het was een avontuur maar
daar later meer over) had ik zo mijn eigen opvattingen over het moederschap:
Ik zou zeker en vast geen mama-mama worden – Ben ik ook niet.
Omdat ik zelfstandige ben met een eigen tekenbureautje zou mijn kind zich maar
moeten aanpassen aan mijn ritme – Yeah right!
Mijn kind zou zeker niet mogen schreeuwen en tieren en moeilijk doen, kortom de
etter uithangen, op alle plaatsen die niet tot thuis behoren. Anders zou ik hem
dat wel eens snel duidelijk maken! – Wat een illusie!
En ik zou zeker geen mama worden die al die mamaclichés rondbazuint. Hoe vaak
heb ik met mijn ogen gerold als er weer eens eentje uit een mamamond gerold
kwam. – Mijn zwangere zus is het schoonste bewijs dat ik me aan dit voornemen
niet heb kunnen houden. Die meeste clichés zijn nu eenmaal waar.
Wat was ik onwetend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten